Model Enkapsulacji

 
Transmisja w modelu OSI jest przeprowadzana w dół kolejnych warstw (na urządzeniu źródłowym), a następnie w górę (na serwerze lub urządzeniu docelowym). Proces przekazywania danych między warstwami protokołu jest nazywany enkapsulacją lub kapsułkowaniem.

 

 

Cała komunikacja w sieci zaczyna się w źródle, a kończy w miejscu przeznaczenia. Informacje wysyłane w sieci nazywane są danymi lub pakietami danych. Jeśli jednak komputer (Host A) chce wysłać dane do innego komputera (Host B), dane najpierw muszą być spakowane w procesie nazywanym enkapsulacją. Enkapsulacja przed wysłaniem do sieci otacza dane koniecznymi informacjami na temat protokołu. Dlatego, w miarę przemieszczania się danych między kolejnymi warstwami modelu OSI, zbiera on nagłówki, stopki i inne informacje.
 
Po wysłaniu danych ze źródła, wędrują one przez warstwę aplikacji do niższych warstw. Jak widać, pakowanie i przepływ wymienianych danych zmienia się w następstwie usług wykonywanych przez warstwy.
 
Dane w postać elektronicznych sygnałów, muszą wędrować kablem do właściwego komputera docelowego, a następnie są konwertowane do swojej początkowej postaci, aby były czytelne dla odbiorcy. Łatwo sobie wyobrazić, że proces ten składa się z kilku etapów.Z tego powodu twórcy sprzętu, oprogramowania i protokołów, zauważyli, że najbardziej efektywnym sposobem implementacji komunikacji sieciowej jest proces warstwowy.
 
Jak widać sieci muszą przeprowadzić pięć etapów konwersji aby dokonać enkapsulacji danych:
 
Budowa danych. Kiedy użytkownik wysyła komunikat pocztą elektroniczną, jego alfanumeryczne znaki konwertowane są do formatu danych, który może wędrowac w sieci.
Pakowanie danych dla transportu między dwoma punktami łącza. Dane są pakowane w celu transportu w sieci rozległej. Dzięki użyciu segmentów funkcje transportu zapewniają, że hosty po obu końcach systemu poczty elektronicznej mogą nawiązać niezawodną komunikację.
Dodanie adresu sieci do nagłówka. Dane są umieszczane w pakiecie czyli datagramie zawierającym nagłówek sieci z logicznymi adresami IP źródła i celu. Adresy te pomagają urządzeniom sieciowym wysyłać pakiety w sieci dynamicznie wybieranom ścieżką.
Dodawanie lokalnego adresu (MAC)do nagłówka łącza danych. Każde urządzenie sieciowe musi umieścić pakiet w ramce. Ramka obejmuje nagłówek z fizycznym adresem następnego, bezpośrednio połączonego urządzenia na ścieżce.
Konwersja danych dla potrzeb transmisji. Ramka musi być przekształcona na ciąg jedynej i zer (bity) dla transmisji za pomocą medium (zazwyczaj kabel). Funkcja taktowania pozwala urządzeniom odróżnić te bity w miarę ich wędrówki. Medium w fizycznej sieci rozległej może być różne na kolejnych etapach wybranej ściezki. Na przykład, komunikat poczty elektronicznej może pochodzić z sieci LAN, przechodzić przez sieć szkielatową kampusu, a następnie dojść do łącza WAN, aż osiągnie miejsce przeznaczenia w innej, oddalonej sieci LAN.
 

POJĘCIA

 
PAKIET - Pakiet jest podstawową jednostką wymiany informacji w sieciach. Każdy pakiet składa się z pewnej ilości danych. Maksymalna długość pakietu zależy od rodzaju używanej sieci np. w Ethernecie jest to 1500 bajtów. W każdej warstwie sieciowej, można podzielić zwartość pakietu na dwie części: nagłówek i część danych. Nagłówek zawiera informacje kontrolne danej warstwy, zaś cześć danych zawiera informacje dla warstwy wyższej.
 
RAMKA - Protokoły warstwy łącza danych przed umieszczeniem w łączu każdego datagramu warstwy sieci kapsułkują go w ramce warstwy łącza danych . Ramka zawiera nagłówek ramki dodawany przez warstwę łącza danych oraz pole danych, w którym jest umieszczany datagram warstwy sieci. Ramka może też uwzględniać pola końca ramki; jednak zarówno te pola, jak i pola nagłówka traktowane są jako nagłówek. Struktura ramki jest określana przez protokół warstwy łącza danych.
 
SEGMENT - Segmentacja pamięci polega na podzieleniu przez procesor pamięci fizycznej na fragmenty o określonym początku, rozmiarze, atrybutach i identyfikatorze. System tworzy takie segmenty na żądanie aplikacji, przekazując jej jedynie identyfikatory nie pozwalające na odczytanie parametrów segmentów. Programy odwołują się zatem do kolejnych komórek pamięci w ramach należących do nich segmentów, nie wiedząc nic o tym, w jakie miejsca pamięci fizycznej trafiają odwołania do nich. Procesy nie mają też prawa „widzieć” segmentów należących do innych programów – w czasie przekazywania kontroli procesowi system musi zablokować definicje segmentów należących do pozostałych procesów, przy każdym przełączeniu blokując segmenty wyłączanego programu i na nowo uaktywniając segmenty programu aktywowanego
 
DANE - pole, w którym są transportowane właściwe dane.
 
APLIKACJA - program użytkowy – konkretny, ze względu na oferowaną użytkownikom funkcjonalność, element oprogramowania użytkowego.